YAN GEL OSMAN DÖRT DÖNÜM BOSTAN :))

İşten ayrıldığımızdan bu yana evdeyim. Rahatladım ruhum huzura erdi sanki.Günlerimi kitap okuyarak, resim çekerek ve komşularla kahve fasılları ile geçiriyorum. İsyan ettim mi hayır etmedim. Bunda en büyük etken sanırım en son okuduğum kitap oldu.

CEMALNUR SARGUT.
ALLAH' IMA SEFERE ÇIKTIM isimli kitabında şöyle diyor;
" Her hangi bir kötü yaşadığınız olay da isyan etmemek lazım. Bu olayın sizin ruhunuza kattığı, size öğrettiği nefsinizi eğittiği bir hal vardır" 
Doğru mu evet doğru. Düşünün sizlerde mutlaka bir sonuca ulaşacaksınızdır arkadaşlar. Zaten aylardır diken üstündeydik, birden huzura kavuştuk. Çalışma arkadaşımın son aylar da  sorduğu bir soru vardı devamlı;
- VAY BE, ABLA, İŞTEN ÇIKARILMAK NASIL BİR DUYGU ACABA?
Bu soruya istinaden zaten hesabınızın kesildiğini anlıyorsunuz.
Ben de herkesin duygularının farklı çalıştığını, benim duygularımı sorarsa eğer; güle oynaya gideceğimi söyledim ve öyle de oldu. Sulu gözlü Özlem bir damla gözyaşı bile akıtmadı:)) Tek kişi olarak işten çıkarılmak kapı önüne koyulmak gibi olurdu, ama bunca insan çıkış alınca böyle bir duygu yüklemesi olmadı ruhuma. 

Yalnız Fabrika faaliyete geçtiğinde eleman ihtiyaçlarında ilk siz değerlendireleceksiniz sözü çoğu insanı ve ailelerini bir beklenti içine soktu. Kimin ailesine  rastladıysam 1 sene sonra faaliyete geçer yine başlarsınız diyorlar. Böyle bir umut duygusunu yüklenmek biraz saçma oluyor her halde, sonuçta her hakkıyla gönderdiği için geri almak zorunda değil.Ben bu umut duygusunu reddettim zaten. BU DA GEÇER YA HU deyip yola devam edilmesi lazım.

1997 senesin de AKSEKİ' ye halamın oğlunun düğününe gitmiştim. Halamın evi yeni yapılmıştı, altı da depo şeklinde bir dükkan idi. Balkonda oturduğum da depoya mavi kasaların indiğini ve boşların yüklendiğini gördüm (Akseki bayi deposu idi). O zaman kırmızı kasaların içinde çalışan ben 1 sene sonra mavi kasaların arasına gireceğimi bilmiyordum:)) Benim için mücadeleli güzel bir 16 yıl oldu. Özellikle proje çalışmaları güzel bir tat verdi :)) Sevdiklerim olduğu kadar sevemediklerim de oldu. Sevdiklerimize SELAM OLSUN, sevemediklerimizi de ALLAH ISLAH ETSİN.

Bu sene  kuzenlerimin 2 düğünü var, nasıl giderim diye kara kara düşünürken hızır iyi ki yetişti:)) Düğünlerin 2' si de İzmir de eh artık gidip gel yapmaktansa iki düğün arası orada kalırım diyorum. Uzun zamandır ihmal ettiğimiz gönül koyan akrabalarımızı rahatla ziyaret ederim. Ama ilk önce bir İstanbul yapacağım, vardiya sisteminden dolayı doyasıya gezemiyordum, kuzenim de 1 hafta kalıp arkadaşlarımla hasret giderecegim.

Akşam üstleri zeliha özbek parkında kitabımla çayım ile kahvemle haşır neşir oluyorum. Gelmek isteyen arkadaşları beklerim. 
Allah'tan eve 400 kadar kitap stok yapmışım, senede okuduğumuz 70 adet kitap sayısını 100 e çıkarırız 4 seneyi bitiririz artık.Şu an okuduğum kitap

Parka giderken resmini çektiğim bir pisi EYVAH PAPARAZİLER der gibi çığlık attı:))

Bu da mart ayı yorgunu, güneşte sereserpe yatıyor.

İlkokul öğretmenimin çiçekli camı,

Bu güzelimiz ile parkta simit paylaştık, içi ona dışı bana idi. İşten ayrılan diğer arkadaşımız ile karşılaştık biraz sohbet ettik. Onun 10 yılı varmış maaş bağlanmasına ALLAH herkese yardım etsin. Benim 4 yıl kaldığı için biraz daha şanslıyım galiba. Bir yıl işsizlik ile geçer, sonrası kenarda ki biraz kemirilir:)) Çalışmayı düşünmüyorum, Annem ile babam 80 yaşına merdiven dayadılar, yarın öbür gün yatağa düşseler ben ne yaparım diye düşünüyordum, bu çıkış bana piyangodan çıkar gibi geldi. Zaten başka bir şehre yerleşme düşüncemiz var. Ya Akseki'ye geri döneceğiz ya da İzmir' e yerleşeceğiz. 

ALLAH herkesin yolunu açık etsin.