OKUDUKLARIM -123- GÜZYÜZLÜM / SEVİNÇ ÇOKUM

Köyden kente göç olgusu içinde bir ana kız... Yazar derinlikli gözlemleriyle romana bu ana kızı unutulmaz kılacak bir yaşanmışlık katar. "Neye alışılmaz ki, dedi kadın. Bavula raftaki paslanmaz çerçeveli aile resmini yerleştirdikten sonra ekledi: İşte bu resimle avunurum artık... Mektup yazarım, mektup beklerim, böyle geçer günler...

Bir iş sahibi olmadın mı, elden ayaktan düştün mü, alçaklar dan uçtun mu kimsenin gözünde gönlünde değilsin.

Duvarlar, pencereler, tavan, eşyalar insanın kendisinden izler taşırdı çünkü. Hergün içinde yaşadığın, içinde yaşamayı istediğin o dört duvar senin sığınağindir. İnsan bu sınırlı alanda alabildiğine hürdür. Onun için bu küçücük kafeler kafes olduklarını hissettirmezlerdi. Bir başkasına ait duvarlar arasında yaşamak, yürümek, nefes almak zorunda olunca iş başkalasirdi.

Bazen yaşamak zorlaşır çünkü. İnsan, hayatın yükünü taşıyamaz olur. Her şey gözüne karanlık görünür. İşte o zaman, bütün bunların geçici olduğunu düşünmeli. Şimdi ağlıyorum ama, yarın güleceğim, demeli.

Herkesin, kıyıda köşede saklı yalnız kendisine ayırdığı bir dünyası vardır.