SÖZ İLE USLANMAYANIN HAKKI KÖTEKTİR.

 

Dün başıma gelen bir olayı anlatayım size. PTT de bir işim vardı oraya minibüs ile gittim. Orada işimi hallettikten sonra sahafıma uğradım biraz kitap baktım, sonra kahvemi içtim çıktım. Marketten Elma ve Yulaf, kedilerime salam aldım, yan dükkandan da 15 li bir yumurta aldım ve durağa geçtim. Durakta kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım, minibüs gelince geçerim hemen dedim. Böyle beklerken  durağa gelen 6-7 yaşında bir çocuk geldi,  benim yumurta poşetine bir tekme salladı, o refleksle vurmadan poşeti yan tarafa kaçırdım. Kulaklığı çıkarıp ne yapıyorsun sen görmüyor musun yumurta var poşette dedim, (bu arada anası da yanındaki bayanla muhabbete devam ediyor) ben bu sözü söyleyince çocuk bir daha tekme atmak için bir hamle daha yaptı, o noktada sesimi daha da yükselttim, anası döndü bana benim çocuğuma bağıramazsın dedi, ne demek bağıramam, yumurtaları mı kırsaydı dedim. Biz başladık kadınla ağız dalaşına bu arada çevredeki insanlarda bize bakmaya başladı. Kadın benim oğlum tekme atmadı dedi, (bunu nasıl söyler anlamadım, çünkü arkası dönüktü) tekme atma start şeklini gayet te ben gördüm. Yetiştirememişsiniz çok yazık dedim, söz dinlemiyorsa dediğini yapmıyorsa onun başka yolları da var dedim, yanındaki kadın, sizde ince noktadan vuruyorsunuz dedi. Kadın çocuğuna soruyor, ikinciyi sallamadın demi diyor (demek ki birinci tekmeyi hoş karşılıyor) Araya filan girdiler, minibüsüm de gelince ben bindim minibüse uzaklaştım. Bu nasıl evlat yetiştirmektir, sen nelere tekme savrulacağını öğretmemişsin demek ki, yada evde birbirine tekme sallayan, ağbi, abla veya ana baba var. Allah ileride bu çocuğun eşi olacak kişiye sabır versin, ona da tekmeler savurur.

Çocuklar, annelerin kopyalarıdır. Anneler ne kadar şahsiyetli, faziletli, ahlâklı olursa çocuklar da o derece karakterli olur. Çocukların karakter mayasının kaynağı annelerdir.

Batılıların da anneler ve çocukları ile ilgili güzel tespitleri vardır. Meselâ, 

Jean Jacques Rousseau; “Şefkatin en büyük âmili analardır. Hayatımdaki bütün hatalarım anne terbiyesi görmeyişimden ileri gelir.”[1] diyor.

Napolyon, “Bana iyi analar veriniz, size iyi vatandaşlar vereyim.” devamın da; “Fransa’nın iyi askerlere değil iyi annelere ihtiyacı vardır. Bana öyle anneler getirin size dünyayı fethedeyim.” der.

Andre Maurois de annenin, çocuğun iç dünyasında hayat boyunca nasıl bir tesir bıraktığını şöyle tasvir eder:

“-Başarısızlık ve felaketlere rağmen, hayata karşı güvenlerini sonuna kadar saklayabilen iyimser insanlar, daha çok iyi bir anne tarafından büyütülmüş olanlardır.”

Psikolog Watson’un;

“-Çocukluk hâli, işlenmemiş bir demire benzer, iyi bir sanatkârın elinde ona, istenen şekil verilebilir.” sözü oldukça mânidardır.

Yine Watson, kendisine bir bebek grubu verilmesi hâlinde onlardan; dilenciler, doktorlar, avukatlar ve hırsızlar yetiştirebileceğini ifâde eder. O halde anneler de aynı iddia ve ideallerden hareketle, bugünün küçüğü yarının büyüğünü yetiştiren gizli bir el olarak, iyi bir nesil yetiştirme azminde olmalıdırlar.

Anne, terbiyede merkez konumdadır. Ruh güzelliklerini, yavrusuna yaşayarak aktaran merkez şahsiyet, annedir. Anne, evlâdını bir kanaviçe gibi işleyen usta bir el, basiretli bir göz ve hassas bir kalptir.

 

Neyse ki akşam Nevra Serez'linin tiyatrosu vardı da biraz moral depoladım. Bazen evde kabuğuma çekildiğim için seviniyorum, insanlarla mıç mıç yan yana gelince bu tür hareketlerde çıldıracak duruma geliyorum.