AĞAÇ EV SOHBETLERİ 127

 

 

 

“Kar ile ilgili anılarınız var mı? Veya ilginç anılarınız? Ya da ilk kar anınız?”  

 

Ah Deep ne güzel konu seçmişsin...

 

İlk olarak lise yıllarına gidiyorum, dizlere kadar kar yağmış, okuldayız tatil haberini almışız. Okuldan çıkıyoruz ev yerine çarşıya iniyoruz, şehrimize ilk defa 3 katlı bir pastahane açılmış. Oraya ilk kez gidiyoruz, en önde benim, ilk kattan ikinci kata çıktık, ordan 3. kata çıkacağız, garsonun sesi ile kendimize geldik:))

 

-Üst kata bulaşık yıkamaya mı yoksa pasta yapmaya mı çıkıyorsunuz hanımlar?

:))) 

 

İkinci kar anım ise Eskişehir'de yüksekokuldan ev arkadaşım Ayşe beni de arayıl tatilinde Eskişehire evine götürdü. Hep anlattığı bir şey vardı, belediye başkanı sevgilisinin heykelini porsuk çayına yaptırmış derdi, ismi de kara fatma diye söylemişti. Otobüsten indik kar var, Belediye otobüsüne bindik Emek mahallesine gideceğiz, yol alıyoruz, birden porsuk çayının orada heykeli görüyorum, Ayşe'ye döndüm,

- Sizin karakız, sarı kız olmuş dedim:))

Ayşe şaşırdı, baktı gerçekten de bronza boyanmıştı, heykel bakıma alınmış:)))

Rahmetli babasının o havada bize yaptığı çiğböreklerin tadı damağımdadır. 

Ertesi günde o karlı havada beni hamama götürdü:)) üşütürüm diye korktum ama hiçbir şey olmadı:)))

Yalnız dönüşte ilk defa büyük bir şehirde belediye otobüsünde seyahat ettiğim için tacize uğradım, sağolsun Ayşe hemen beni ,

-sen böyle şeylere alışkın değilsin deyip, korumaya almıştı:)))

 

3 cü anım da işyerinden gelsin, kar yağmıştı, idari binadan 2 arkadaş çıktık minik adımlarla ilerlemeye başladık, tam plastik kasa üretim bölümüne geldiğimizde, benim ayağım kaydı, bacaklarım upuzun öne doğru uzatılmış halde, popomun üstüne lap dedim oturdum:))) 

Ondan sonra rapor aldığımı hatırlıyorum 1 hafta:)) çünkü oturamıyordum:))))

 

4. anım ise yine işyerinde. Küçük bir şirket iken, büyük şirket tarafından alındığımız ilk kış. Yoğun bir şekilde kar yağışı var, şirkette ki ilk yöneticim İstanbul'a gitmek üzere yola çıktı. İş yok, sevkiyat yapılamıyor. Bende bilgisayarın oyunlarından birini açtım, ne olduğunu anlamadan bizim yönetici yoldan geri dönmüş, hızlı bir şekilde odaya girdi. Oyun oynarken yakalandım. Tamam dedim bu beni işten çıkartır. Bilgi sistemciye gittim, tüm sistem oyunlarını bilgisayardan kaldırttım. Bir daha 16 yıl boyunca asla oyun oynamadım, yeni bilgisayar kurulsa da ilk işim sistemciye;

- oyunları yok et kelimesi olmuştur hemen. Bu sistemci arkadaş bir süre sonra bize şef oldu. Bir gün çay saatinde çayımı alıp depodan dışarı çıktım, tam onun camının önünde tahta masa vardı çocuklar oraya oturmuşlardı, bende yanlarına gittim. Serkan aynen şunu söyledi;

- Özlem abla bizde şefi çalışıyor biliyorduk, baksana oyun oynuyormuş o da dedi, Şöyle bir camdan içeri bir bakış attım, evet bizim şef CİTY VİLLE oynuyordu. Bir şey demedim. Fakat bu konuşulan söz o ortamdan biri tarafından hemen şefe iletildi ki, aynı gün masanın cama olan yönü değişti, bilgisayar dışarıdan görünmez oldu. İşi ilerletip MSN sohbetleri yasak olduğu halde onu da yaptığı söylendi bir ara. Sistemci mutlaka bir yerden bir açık yakalamıştır yani.

 

Yine son anım o da işyerinden, yine kar yağmış ben sağlık odasına gitmiştim, oradan dönüyorum. Bizim akıllı Metin, depo kapısının önünü kürekle aldırmış, yalnız deponun içine giren araçlardan içeride biriken suyuda çekçekle deponun ağzından dişarı attırmış, haliyle orası buz tutmuş, ben tekrar kaydım bu sefer yüz üstü deponun ağzına kapaklandım, dedim dişler gitti, dudak patladı, burun gitti:))

Allahtan sadece burnun ucundaki kıkırdak kırılmış:)) doktor ona da bir şey yapamıyor. O zaman bu zamandır, ben burnumun ucu kırık dolaşırım:)))

 

  Fakat şurada olmak isterdim arkadaşlar, hem kar, hem kuzey ışıkları tadına doyum olmaz bu manzaranın...