31 GÜNLÜK YAZI PROGRAMI -14

 

 

 

Birinden aldığın dersi yazarmısın?

 

Sene 1990 idi Finallerimin bittiği hafta sonu İzmir'deki  fabrikatör amcanın oğlunun düğünü vardı. Son Cuma günü finalim var, tatile giriyoruz, aynı gün annemle babamda bizim bulunduğum şehirden İzmir'e düğüne hareket ettiler. Saat 12:30 gibi Çanakkale'de yolcu alırken onlarla görüştüm, bende Final sınavımın bittiği saatten bir saat sonrasına İzmir'e bilet almıştım. Babam rahmetliye şu saatte İzmir'de olucam beni otogardan alırsınız dedim, tamam dedi rahmetli, onlar otobüse bindi İzmir'e devam ettiler ben okula sınava gittim. Sınav sonrası bende otobüs ile İzmir'e geçtim. Otogardan aldılar. Neyse düğün oldu, biz yine her zaman ki gibi ertesi güne dönüş biletini aldık akşam otobüsüne döneceğiz. Genelde kalmayız orada düğünleri yapar ertesi gün akşam otobüsü ile şehrimize döneriz, çok yıllar önce ben 40 günlük bebekken İzmir'e taşınmışız, yengem bizi istememiş, babam da annemin bu duruma üzülmesine dayanamamış, bir yıl dolmadan, eşyaları amcamlardan gizli toplamış, yüklemiş arabaya tekrar bizim durduğumuz şehre dönmüşüz. 

Neden yengem bizi istememiş ??? 

Amca ile yenge evlendikten bir süre sonra, babam da bekar o zaman (yanılmıyorsam evlilikten 1-2 yıl sonra) yengenin bekar kız kardeşini babama vermek istemişler, en büyük rahmetli amcam ( kendisi bu yengem ve amcamla bir süre beraber oturmuşlar aynı evde 2 evli kardeş olarak düşünün) aynen şunu söylemiş;

- Ben o odun küresinden ( yığınından yani ailesinden) bir odun aldım, ikincisini almaya niyetim yok demiş bu evliliğe red çekmiş.

Babamda yıllar sonra bizim şehre geliyor burada annemle evleniyor. Şimdi bu olayda ne babamın, ne annemin, nede biz çocukların suçu var, hıncını bizden çıkarmasına gerek yok yani. 

Ben 40 günlük bebekken İzmir'e taşınmışız. Ben 1 yaşında değilmişim, babam İzmirdeki işinden geç çıkıyormuş, amcamda annemle bizi kendilerine götürüyormuş.

O da ona bağrınıyormuş;

- Ne getirdin bunları benim yemeğim kendime kadar, bunlar seni göçertecek falan annemin yanında bağırıyormuş. Oysa ki annem bizi ve kendini doyurup öyle geliyormuş onların evine amca ile. Benden bir yaş büyük kızı var, benim saçlarımı çektiriyormuş falan.

Annem de rahmetli babama söyleniyormuş, babamda bir gece araba çağırıyor, yüklüyor eşyaları tekrar eski şehre dönüş yapıyor. Onun için düğünü yapıp hemen ertesi gün döneriz, hiç kaldığımı hatırlamam.

Ney se otogara geldik, amca bizi araba ile bırakıyor, otobüse bineceğiz vedalaşıyoruz. En son ben elini öptüm, cebinden para çıkardı bana uzatıyor, bende aynen şunu söyledim.

 

- Sağol amca ben artık çocuk değilim ( üniversitedeyim) paraya gerek yok dedim.

O da aynen şunu söyledi;

- İstemem istemem dersin ama yan cebime de koy dersin dedi.

 

Ben çok kötü oldum, halen o parayı o duygu hali ile ne yaptığımı hatırlamıyorum. Anneme mi verdim, elimde buruşturup otobüsün o metal çöplük yerine mi sıkıştırdım bilmiyorum. 

İyi hatırladığım bir şey varsa, ben onun düğün davetine icabet etmiştim, aman bunlar zengin gideyim de para versinler şeklinde bir düşünce de değildim.

 

1990 senesinden 2001 yada 2002 yılına kadarda  ayak basmadım oralara...

 

Ben bu olaydan insan cebine bu şekilde para konulmayacağını öğrendim.......

Kendim de asla böyle bir yöntem izlemedim. Kimsenin izlemesini de istemem. İnsana çok dokunan bir söz, duygu halin alt üst oluyor resmen....